Kolejne urodziny już dawno za mną. 34. Shaquille O'Neal. Piszę ten blog już chyba z 9 lat. Lata mijają, nekrologów coraz więcej, emerytów coraz mniej, a u mnie zmienia się tylko rozmiar klatki piersiowej i portfela, ale w sumie co ma się zmienić? Trzecia noga mi już przecież nie wyrośnie. Co najwyżej nowotwór, więc może dobrze, że niewiele się dzieje. Poza tym moja droga życiowa to jakaś polna ścieżka bez latarni i donikąd, bo ja niestety jestem jak ten statek z opowieści Schwarzeneggera - dryfuję bez celu, a w ten sposób nigdy nigdzie nie dopłynę. Prócz trumny. Prosty, mały człowiek, bez wielkich umiejętności, bez wielkich ambicji, bez pomysłu, wiodę sobie małe, proste życie na uboczu, więc wciąż nie opuszcza mnie poczucie marnowania czasu. I śmierć. Powinienem się zacząć leczyć, bo to chyba nie jest normalne, że już w pierwszej minucie po przebudzeniu myślę o śmierci i chwilowości życia. Tylko nekrologi widzę. A wszystko umiera ot tak, bez oznak, w chwilę gasną, znikają jakby nigdy ich nie było. I to nic nie znaczy. Świat idzie naprzód. Co jest warte to głupie życie? Za wiele jest śmierci wokół mnie. Ba! Dziś myślałem, że mi klientka wykituje na rękach i mi tylko kłopotu narobi. Jej ciało ewidentnie kończy bieg. Urodziła się, biegała, żyła, a teraz umiera i kolejnych świąt nie ujrzy, wiosny też już nie poczuje. Tegoroczna była jej ostatnią, tylko ona nie wiedziała o tym. Nie wiadomo co ze sobą robić, by nadać życiu jakąś wartość. 34 lata. Za drugie tyle będę psioczył, jak to bym chciał mieć znów 34. Tyle, że teraz je mam i nie wiem, co z nimi zrobić, by nie wylatywało przez palce jak ziemia, którą mnie przysypią. Zaraz będzie koniec życia... które nic nie znaczyło... dla nikogo. Jedno z wielu, jak ten blog zbyteczny. Trudno się pogodzić z takim obrotem ciał niebieskich.
powiedzaaaaa, środa, 18 grudnia 2019r.
コメント