Przed chwilą zrozumiałem, że z życiem, tzn. z przemijaniem, z każdym kolejnym rokiem jest jak z każdym kolejnym piwem - człowiek coraz bardziej traci orientację. Przy pierwszym piwie człowiek dostaje animuszu, energii, zapału, entuzjazmu, jakby ktoś zapalił światło w tunelu - góry by można przenosić. Taka wczesna młodość, znaczy się. Przy drugim i każdym następnym piwie umysł powoli traci jasność, myśli gubią trop, trafiają w ślepe uliczki i nie wiadomo skąd przyszły, dokąd prowadziły, tory urywają się w połowie drogi, dopada nas brak koncentracji - dezorientacja i stopniowa utrata świadomości, aż nic nie wiadomo, obrazy zlewają się w jedno, myśli plączą się i zbiera się na wymioty. Kończymy na podłodze, poszczani, jak dzieci.
Jeśli jesteś nastolatkiem i chciałbyś spytać, jak to jest z życiem i dorosłością, to prawdopodobnie przeczytałeś jeden z lepszych opisów. Ja z każdym rokiem jestem coraz bardziej rozbity między tym, co mam, a co mógłbym mieć, co chciałbym mieć, co wypadałoby mieć; kim jestem, a kim mógłbym być, kim chciałbym być, a kim wypadałoby być; tym, co robię, co mógłbym robić, chciałbym robić, a tym, co wypadałoby robić; tym, w co nie wierzę, a tym, w co mógłbym wierzyć, między tym, gdzie jestem, a gdzie mógłbym być, chciałbym być... Nigdy nie wiem czy jest dobrze czy jest źle. Po prostu jestem już po którymś tam piwie i coraz mniej rozumiem rzeczywistość dookoła i siebie.
Oczywiście zawsze jest szansa, że dziecko rozwiąże wszystkie twoje dylematy życiowe. W końcu po to, je ludzie robią - by skupić uwagę na kimś innym, ustalić priorytety. Jak można myśleć o pierdołach, jeśli dziecko jest głodne, zeszyty trzeba mu kupić na wrzesień albo karpia usmażyć na wigilię? Zrób sobie dziecko i miej spokój, wolne chwile spędzaj przed telewizorem albo z nosem w smartfonie. Byle nie myśl, na Boga i wody Styksu!
powiedzaaaaa, środa, 05 sierpnia 2015
Comments