Lubię te kontrasty, gdy, dajmy na to, wchodzę na czyjeś podwórko, brama rozwalona, płot już prawie upadł, syf jak skurwisyn, pralki leżą, jakieś stare zlewozmywaki, kanistry, garki, materace zgniłe, wszystko, dookoła kałuże, błoto że utopić się idzie, poza tym komórki i stodoły porozwalane, w tych stodołach zabytki rolnictwa jakieś, ciągniki całe w częściach, krowy ryczą - ogólnie mówiąc, obraz nędzy i rozpaczy. I w tym syfie całym "tak ucho natężam ciekawie, że słyszałbym głos z Litwy". Ale to nie Litwa woła - to Madonna i Justin Timberlake śpiewają z radia w stodole, że mamy tylko 4 minuty by ocalić świat! Człowiekowi mimowolnie błyska przed oczami Madonna, Nowy Jork, te jej fitnessy, siłownie, blichtr, córka ubrana w Dolce & Gabbana. Błyska Justin z pierwszych stron tabloidów, z sesji zdjęciowych, z rozdań Grammy, wiecie - WIELKI ŚWIAT. I w całym tym wiejskim anturażu obecność ich obojga jest tak rażąco absurdalna, tak nie na miejscu, że pozostaje mi się tylko uśmiechnąć. Żyjemy bowiem w innym świecie i te dwa światy - ich i mój (choć właściwie nie mój) - są od siebie odległe o całe miliony lat świetlnych i jedni dla drugich są nieznaną formą życia, przybyszami z obcej planety i innej strefy czasowej. W moim świecie bowiem, 54-letnie kobiety wyglądają na lat 60, nie 40, mają ogromne, twarde ręce i dostają 500 złotych renty. Podróżują jedynie między kuchnią, oborą a sklepem zaś ich mężowie to nie Guy'e Ritchie tylko Tadki, Ździśki i Wacki, którym nie można wypłacać pieniędzy, bo gotowi je przepić w 2 dni. A jakby się tak rozejrzeć, to tam w niejednym domu panuje jeszcze wiek XIX.
Madonno, podziwiam Cię za ambicje. Znam bowiem ludzi, którym nie chce się choćby klamki w furtce naprawić, a Ty świat chcesz ratować?
powiedzaaaaa, wtorek, 13 marca 2012
Kommentare